بعد از مرگم مرا در دورترین غروب خاطراتت هم نخواهی دید.....

منی رامه هرنفش به یعدت اندیشیدم

وهر لحظه به آنکه تو بدانی

برایت آرزوی بهترین ها را کردم....

بعد از مرگم نامم را درذهنت تداعی نخواهی کرد...

نامی که برایت بیگانه بود اما درکنارت بود......

بی آنکه خودت خواهان آن باشی....

بعد از مرگم چشمانم را روی کاغذ نخواهی کشید...

چشمانی که همواره به خاطرغم هاوشادی هایت بارانی بود و می درخشید...

هنگم دیدن چشمانت...

بعد از مرگمگرمای دستانم را حس نخواهی کرد ...

دستانی که روز و شب روبه اسمان برای لبخندت دعا کرد...

بعد از مرگم صدایم را نخواهی شنید..

صدایی که گرچه از غم پربوداما شنیده می شد

تابگوید

:*دوست دارم:*

بهد از مرگم خوابم را نخواهی دید...

خوابی که شاید دیدنش برای من آرزوبود.

وامید چشم برهم گذاشتنم...

بعد از مرگم ردپایم را پیدا نخواهی کرد...

ردپایی که همواره سکوت شب را می شکست

تا مطمئن شود تو درارامش خواهی بود..

بعد از مرگم باغچه ی گل های رزم رانخواهی دیدی...

بباغچه ی گل روزی که هرروز مزین کنندهه ی گلدان اتاقت بود...

بعدازمرگم نامه های نا تمام را نخواهی خواند ...

نامه هایی که سراسر شوق از تو نوشتن بود...

بعد ازمرگم تو حتی قبرم را نخواهی شناخت...

تویی که حتی روی قبرم ازتو نوشتم

نوشتم:"دوست دارم "ونوشتم:"تونیزدوستم بدار"

بعد از مرگم تودربی خبری خواهی بود...

روزی به خاک برمی گردم

سال هاست مرده ام وفراموش شده ام تو قلبت...

روزی که ره گذری غریبه

گردنبندی روی زمین پیداخواهدکرد که نام تو روی آن حک شده است...

ناگزیر گردنبندرا خاک خواهدکرد...

قبرراروی آن قرارخواهد داد...

وتو حتی درخیالت هم آن تپه را تصورنخواهی کردو...

آن روز هوا بارانی سست ومن می ترسم...

که مبادا نو در جایی باشی که خیس شوی و چتر در دستانت نباشد...

من که با .باران و خیس شدن از آن عادت کرده ام...

به راستی بعد از مرگم فراموش خواهم شد...

بعد از مرگم چه کسی برای نبودنم بی تابی وناآرام میشود؟

بع یاد سوختن دلم لحظه ای یادم می کند مرا؟