*گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر*

*چون ماه شبی می کشم از پنجره سر*

*اندوه که خورشید شدی تنگ غروب*

*افسوس که مهتاب شدی وقت سحر*

*از من آزرده مشو*

*میرم از خانه ی تو*

*قبل رفتن تو بدان*

*عاشق و بی تقصیرم*

*تو اگر خسته ای از دست دلم حرفی نیست*

*امر كن تا كه بمیرم به خدا می میرم*

*شب ها که بی تو پلک غزل بسته می شود*

*از لحظه های بی تو دلم خسته می شود*

*باور نمی کند دل مغرور و ساکتم*

*هر لحظه بیشتر به تو وابسته می شود*

*آخرین شعر مرا قاب کن و پشت نگاهت بگذار*

*تا که تنهایی ات از دیدن آن ، جا بخورد*

*و بداند که دل من با توست ، در همین یک قدمی!*

گاهی گمان نمیکنی و میشود

گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود

گاهی هزار دوره دعا بی استجابت است

گاهی نگفته قرعه بنام تو میشود

گاهی گدای گدایی و بخت نیست

گاهی تمام شهر گدای تو میشود�

می نویسم خاطرات با اشک و آه

در شبی غمگین و تاریک وسیاه

می نویسم خاطرات از روی درد

تا بدانی دوریت با من چه کرد

گفته بودي مي شوي هم راز و هم آواي من

مي سرايي عشق را در خلوت شبهاي من

گفته بودي در کنارم تا ابد مي ماني و

همره دل مي شوي در شادي و غمهاي من

 گفته بودي بين ما ديگر نمي آيد فراغ

گفته بودي مي شوي ياد دل تنهاي من

 آه اما امشب از آن کوچه ها رفتم ولي

باز هم تنها صداي شعر تو بود و صداي پاي من

نامه هاي تو هنوز از عشق لبريز و چه سود

که خودت رفتي و مانده اين شب يلداي من

قسمت اين بود که من با تو معاصر باشم
تا در اين قصه ي پر حادثه حاضر باشم

حکم پيشاني ام اين بود که تو گم شوي و
من به دنبال تو يک عمر مسافر باشم

تو پري باشي و تا آنسوي دريا بروي
من به سوداي تو يک مرغ مهاجر باشم

قسمت اين بود ، چرا از تو شکايت بکنم ؟!
يا در اين قصه به دنبال مقصر باشم ؟

شايد اينگونه خدا خواست مرا زجر دهد
تا برازنده ي اسم خوش شاعر باشم

شايد ابليس تو را شيطنت آموخت که من
در پس پرده ي ايمان به تو کافر باشم

دردم اين است که بايد پس از اين قسمتها
سالها منتظر قسمت آخر باشم !!