کابوس شوم

رفت و درمیان بی کسی هایم رهایم کرد ... شکستم ... آخرین وداع سررسیده بود . اشکها به بازیمان گرفتند .

چشمانش را بست ... عشق را از نگاهم نخواند و رفت ...

راه بازگشتی نگذاشت . همه را ویران کرد ... حتی ارزوهایمان را ! دستان بی روحم را ندید ... سرد بودند ... حتی  سرد تر از نگاه بی رمقش ... ! نمی دانم چه به روز قلبم آمده ... ! دیگر طپش هایش را احساس نمی کنم ... ! چشمانم آنقدر کم سو شده که چیزی به جز طنین بوسه های اشک را لمس نمی کند!

پاهایم خسته اند گریزی برایشان نیست . ماندن را به رفتن ترجیح می دهند ... می خواهند در همین کوره راه دلگیری بی توخاطرات را بسازند ... بی توجاده ها را طی کنند ! اما کفش های انتظار به بازیشان گرفته اند ! دمی رهایشان نمی کنند !

 و من در غبار غروبی غمناک نا گفته هایم را به باد می سپارم ...

اگر روزی دلتنگم شدی به آسمان نگاه کن و در فراسوی امید به یاد عشق بر خاطراتمان بوسه ای بزن !

شاد می شوم!تو را می سپارم به خالق عطر یاس ...